Montes Tarnovicensis - Tarnowskie Góry

(1764-1813)

Poczet tarnogórski

Ostatni feudalny pan Tarnowskich Gór, 7. wolny pan stanowy Bytomia

Tarnogórscy budowniczowie (4)

Między ulicami Bytomską i Miarki istnieje specyficzny architektoniczny klimat – zespół ceglanych willi z bogatą dekoracją stolarską. Podobnych zabudowań nie zobaczymy w żadnym innym z górnośląskich miast. Twórcą willi był mistrz ciesielski Otto Kotzulla - który urodził się, wychował, wykształcił i tworzył w Tarnowskich Górach.

Górnośląska szlachta – Wrochemowie Cz. V

Wilhelm, najstarszy syn starosty Gottloba von Wrochem, w 1800 r. - miał wówczas osiem lat - został wysłany na kilka lat na naukę do domu Leopolda von Groelinga w Pniowie.

Dopiero karabinowa salwa oddziału bezpieki rozpędziła nielegalną manifestację żołnierzy i mieszkańców zorganizowaną 3 maja 1946 roku na tarnogórskim rynku. Ofiar demonstracji nie było, jedynie 35. Pułk Piechoty wkrótce pożegnał tarnogórskie koszary.

„Co do urządzenia, loża jest pracownią, w której według cyrkla i miary, kielnią i młotkiem buduje się niewidzialna świątynia uszlachetniania ludzkości.”

W międzywojennych Tarnowskich Górach pasażerowie wsiadali do autobusów na Rynku przed kościołem ewangelickim, gdzie znajdował się główny przystanek

Rozmyślania o Górnym Śląsku

3 grudnia minął rok od wizyty w Sejmie RP przedstawicieli górnośląskich środowisk. Uświadomiła ona przedstawicielom parlamentu fakt istnienia na Górnym Śląsku sporej grupy naukowców, dziennikarzy i społeczników o poglądach ciut innych niż te oficjalne, reprezentujących poziom nawet jak na standardy stołeczne, bardzo wysoki.

O Panofskych, wpływowej tarnogórskiej rodzinie żydowskiej, wiadomo w naszym mieście gwarków stosunkowo niewiele. Po dziś dzień zachowały się kamienice, macewy na tarnogórskim kirkucie, fotografie oraz zapiski w księgach miejscowej gminy żydowskiej.
Pamiątki te pozwalają powoli przypominać dzieje rodziny Panofskych i stawiać hipotezy. Okazuje się bowiem, że niektórzy przedstawiciele wspomnianej familii zapisali się nie tylko w lokalnej historii.

Przez ziemie polskie wiodły ruchliwe szlaki handlowe z Południa na wybrzeże Morza Bałtyckiego i z Zachodu do czarnomorskich portów. Podróżowano konno, używając pojazdów jedynie do przewozu osób niedołężnych oraz do transportu towarów. Do końca XV wieku nie istniały w Polsce publiczne środki łączności i komunikacji. Rolę tę spełniały prywatne organizacje posłańcze będące własnością królów, magnatów, biskupów, domów bankowych itp.

Jednym z najwcześniej utworzonych struktur regionalnych Zjednoczenia Bractw Strzeleckich Zachodnich Ziem Polski (od 1927 roku Zjednoczenie Kurkowych Bractw Strzeleckich RP) był Okręg Śląski.

Autobusem do Radzionkowa

Radzionków aż do drugiej połowy dziewiętnastego wieku znajdował się z dala od głównych tras komunikacyjnych. Zmieniło się to nieco po zbudowaniu linii kolejowej łączącej Bytom z Tarnowskimi Górami, której trasę wytyczono przez Rojcę i Radzionków. Z biegiem czasu okazało się jednak, że kolej nie spełnia wszystkich potrzeb przewozowych radzionkowian. Przystanków kolejowych było zbyt mało, poza tym nikt nie kwapił się do uruchomienia pasażerskiej komunikacji kolejowej na innych trasach interesujących radzionkowian, czyli do Świerklańca, Piekar Śląskich czy Stolarzowic. W takiej sytuacji pojawienie się komunikacji autobusowej było kwestią czasu.